VASIFLI ÖLÜLER DİYARI

Aleksitimi bu başka şeye benzemez elbet. Öyle ha deyince hissedip yazamıyoruz bir şeyler.Bu da tembelliğimizin bahanesi olsun.

-A-lek-sitimi!!
-Çok yaşa!
-Sen de gör!
-???????????

Evet sen de gör. Sen… Şu her şeye katlandığım, inandığım, sabrettiğim, özveride bulunduğum, anladığım, beklediğim, umduğum, sustuğum, sevdiğim, ağladığım,güldüğüm,ama sabrettiğim.Mecbur olmadığım ama tercih ettiğim.Yanlış yaptığım.Sandığım.Vazgeçtiğim,geri döndüğüm.Azad ettiğim,peşinden koştuğum.Çok kişilik yalnızlığım.

Toplu cenazeler halinde yürüyoruz, toplanıyoruz, konuşuyoruz,eğleniyoruz,zaman geçiriyoruz. Ama cenazeyiz. Wristcutters filmindeki ölüler gibiyiz. Onlar intihar edip ne gerçek ölülerin ne de gerçek dirilerin yaşadığı bir dünyaya benzemeyen renksiz, tuhaf bir dünyada yaşamaya başlamışlardı. Gerçekten kötü olansa hiçbirisinin gülümseyemiyor olmasıydı. İntihar bilinçli ya da kontrol dışı tercihli ölümdür. Tuhaf ama, kontrol dışı da olsa tercihlidir. Aklın bir köşesinde, zamanında her şeyi kontrol edebiliyorken yer etmiştir bir kere ‘ölümü tercih edebilme’ nin varlığı.
Ölülerimizi, ölümlerimizi sınıflandırırsak…(bu benim listem,dileyen kendi listesini ekleyebilir)

BENCİLLER:Birinci sınıf ölülerdir. Hayat zaten yeteri kadar adaletsizdir onlar için ve adil olmaya kalkmaları bile kendilerine karşı adaletsizliktir. Bu yüzden böyle bir girişimde bulunmaya gerek bile yoktur. Hayat yalnızca her şey onların emrine amade edildiğinde, her şey istedikleri gibi gittiğinde, hiçbir aksilik çıkmadığında adildir ve dünya ancak o zaman yaşanası bir yer olur. O zaman hayat güzeldir. Herkes onları sevmelidir. Onların sevgisiyse değerlidir, lütfedip günün birinde sizinle paylaşırlarsa bu sizi hayattaki en şanslı insan yapar üstelik bu sevgiyi kaybetmemek için de kendinizi unutup yine onlar için çalışmalısınız ki o mutlu olsun,hep mutlu olsun,onun mutluluğu sizin mutluluğunuz olsun…Ne adalet ama!!! Benim gözümde bu insanlar BEN dediği her an yeniden ölürler.
***Bunun adı kibirdir. Allah yoktan var ettiği kullarına bile tercihlerinde özgür irade vermişken bu bir İNSANCIK için nasıl bir kibirdir hiç anlamam çok da korkarım üstelik.



KORKAKLAR:Bu ölü sınıfı biraz tuhaftır. Korkaklık kulağa zararsız bir ifade gibi gelse de, çağ hastalıklarını baz alınca hiç de hafife alınacak gibi değildir. Korkmak için çok fazla sebebi olabilir bir insanın. Bu konuda haksızlık etmek istemem. Yaşanan olaylar, insanlar her şey böyle olmaya itmiş olabilir. Fakat sorun şuradadır, korkaklık da bir süre sonra bencilliğe kapı açar. Önce kendi için korkaktır bu insanlar çünkü. Başkaları için de eşit derecede korkmuş olsalar ölü sınıfında yer etmeyecekler zaten. Üzülmekten, aldatılmaktan, sevmekten, bağlanmaktan, cömert olmaktan, özverili olmaktan… vs korkan insanlar, her şeyin cimrisi bir insan haline gelirler. Adım atmaktan, yürümekten korkarlar. Gözlerinizin içine bakmaktan korkarlar. Sizin için hayatlarında yer açmaktan korkarlar, kenara kaymaktan korkarlar. Kendi evleri içinde yaşarlar, size kapıyı açmazlar. Siz açtığınızda içeri girerler ama. Otururlar, çayınızı kahvenizi içer, giderken bilerek bir şey bile unuturlar sırf kapınız açık kalsın diye. Siz onların kapısının önüne kadar gidebilirsiniz sadece. Arada kapıyı açar ve ayaküstü muhabbet eder ve kapatırlar tekrar. Bu karşısındakini bir süre daha idare edebilir çünkü. ’Geliyoruuuuuuuum’ diye bir ses gelir içerden. İçerde hazırlanıyor sanırsınız sizin için. Bilemezsiniz ama ne yaptığını sadece beklersiniz ve kendi evinizde de değil hep o kapının önünde… Gelmemesi muhtemeldir. Gelmeyecektir zaten. Kapatın onlar için ayırdığınız odayı derim. Kapı önü sohbetleriniz kalsın, bu her iki taraf için çok daha iyidir. Fazlası iki tarafı da hasta eder.


HASTALIKLI KUSURSUZLAR:Bu grup ölülerimizi tanımak, tanımlamak hayatın içinde ya zaman alır, ya hiç anlamazsınız, ya da idare edersiniz. İdare etmek gereksizdir ama. Bu insanlarla tanıştığınızda seversiniz onları. Çok çabuk hayatınızın içinde yer edebilirler. Siz de onun hayatında yer ettiğinizi düşünürsünüz ,‘sanarsınız’. Rahattırlar, hayata dair herkes kadar kararınca sorunları vardır görünürde ama bunu kimseye yansıtmazlar. Bazıları tek başına bir sürü iş başarmıştır, şimdiki yerini buna borçludur vs. Güçlüdür gözünüzde maskeleri istem dışı düşene kadar. Maskelerini asla indirmezler, düşer. Haddinden fazla ihtiyatlıdırlar çünkü. Tek amaç ne olursa olsun temize çıkabilmek, temiz kalabilmek, en berbat durumdan bile sıyrılabilmektir. Bu sırada kimin canı yanmış, kim üzülmüş, kimi harcamışlar umursamazlar. Sonuç önemlidir. İyi görünmek zorunda oldukları bir jürileri vardır hayatta. Geri kalan her şey, herkes teferruattır. O kadar ütülüdür ki dış görünüşleri enkaz iç yaşantılarına rağmen. Zaten bunu gördüğünüzde gerçekten tüm insanlara karşı güveniniz sarsılır. Çünkü maskesi düşüp çırılçıplak kaldığında bile, hiçbir şey yokmuş gibi ütülü tavırlarına devam ederler. Ne kadar mide bulandırıcı… Gerçekten mutsuzlardır ama. Tek yapamadıkları kendilerini kandırabilmektir çünkü. Kalabalık görünür çevreleri ama sanırım en yalnız ölüler bu gruptakilerdir.(Ölüler listesinin en can alıcı grupları bunlar benim gözümde. Belki aklıma geldikçe, gözlemledikçe listeyi uzatırım)

Vasıflı ölülerin yiyip içip bıraktıkları dünyada hayatta kalmaya çalışanlar var bir de. Bu, cümle içinde "siz" deyip durduğum "siz" de olabilirsiniz. Tanımın arkasından zavallı bir insan grubundan bahsedecek gibi görünsem de aslında bütün bunlara rağmen kendi olarak kalabilmeyi başarabilmek için yaşayanlar en sağlıklı olanlar benim gözümde. Düşünsenize, bencil olmamanın suç olduğu bir çağ. Karşınızdaki vasıflı ölü, bencil olmamanızı sorun edebiliyor kendine, ya da korkak olmamanızın onu korkuttuğunu, suç sizdeymiş gibi. Dürüst olmanız sorun olur bir başkası için de… Dürüst olmak, kolay olmaya eş sayılır çünkü. Her şeyi yaşayıp tüketmiş, harcamış kırmış dökmüş insan topluluğu için gizemli, entrikalı, dengesiz, saygısız iletişimsiz olmak değerli, kaliteli vs olmakla bir tutuluyor neredeyse. ‘Eskinin günahları bugünün erdemleri oldu’ der sevdiğim bir akıl…
***
Aleksitimi oluyoruz işte. Çünkü birini bütün duyularımızla, duygularımızla dinliyoruz, anlıyoruz,seviyoruz,sayıyoruz. Darbelere dayanamayan duygularımız sağırlaşıyor işte sonunda dayanamayıp.
***
Bu ölüler etrafımızdaki herkes olabilir, anne, baba sevgili,dost,ev arkadaşı,komşu vs. Bu insanların arasında, depresyona giriyoruz, toplanıp bunların bize yaptıklarının üzerine terapiler üretiyoruz. Hala iyilik etmeye çalışıyoruz belki de çözmeye çalışarak. Hem onlara, hem kendimize. Bir yandan da bunları ayıklamazsak arada sıkışmış değerleri göremeyeceğiz diyorum kendi kendime ne bileyim. Ama aynı sıkışmışlık döngüsüne her seferinde eteğimi kaptırmış olmayı, ya da kaptırmışlarla aynı döngüye her seferinde şaşırmayı sıkıcı bulmaya başladım. Tahliye kararı çıkar mı bu şaşkın grup için? Bencil, korkak, ruhsuz olmayı(intihar etmeyi) tercih etmeden, ya da zorla da olsa kabul etmeden… Şimdi şükredin inandığınız her şeye, hala hayattaysanız eğer. Bütün üzüntülerinize rağmen.Korkmadınız üzülmek için çünkü. Ertelemediniz hislerinizi, dürüsttünüz, bencil değildiniz, açtınız kapılarınızı, sevdiniz, saydınız, değer verdiniz. Eğer hayatınızda değillerse şu an bu sizin kir tutmazlığınızdandır, tercihli gidiş değildir yani onlarınki. Tutunabilselerdi kalmayı tercih ederlerdi çünkü. Tutunabilecekleri bir yerdeler ya da olacaklar kabul etmesi zor da olsa…

"Kendimi ve hayatımdaki herkesi affediyorum. Kendimi özgürleştirmek için…”